_Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ
Στην πόλη μου οι άνθρωποι ξυπνάνε νωρίς να πάνε στη δουλειά. Στην πόλη μου τις πρωινές ώρες μυρίζει νωπό χώμα από τη βραδινή βροχή. Στην πόλη μου έχει πέντε δρόμους. Αυτούς δηλαδή που περπατώ μέχρι να φτάσω στη δουλειά. Μόλις βγεις από την πόρτα αριστερά, κατευθείαν στο απέναντι πεζοδρόμιο γιατί αλλιώς τυφλώνεσαι από τον ήλιο. Δέκα μικρά σχετικά βήματα και στο εντέκατο ένα πιο μεγάλο, γιατί ένα πλακάκι λείπει από το πεζοδρόμιο. Έπειτα στην γωνία δεξιά. Πρώτα λίγο χάζεμα στη βιτρίνα με τα παπούτσια που έχεις δει πάμπολλες φορές, αλλά κάθε φορά παρατηρείς και κάτι καινούργιο, όπως εκείνα τα ροζ πέδιλα με τη μικρή χρυσή αγκράφα.
Μετά από αυτή τη μικρή στάση, η πλέον κλασική σκέψη αναδύεται: "Μήπως να κάνω άλλη διαδρομή σήμερα;" Τελείως μηχανικά, σαν να μην έγινε ποτέ η σκέψη αυτή, συνεχίζεις τη διαδρομή για την οποία έχεις σχεδιαστεί να περπατάς καθημερινά, λες και κάθε βήμα, κάθε μοίρα των στροφών που διαγράφεις καθώς στρίβεις είναι προμελετημένες.
Στο τελευταίο στενό του δρόμου, εκεί που είναι τοποθετημένες οι σκαλωσιές, στρίβεις αριστερά και ξεκινάει το μαρτύριο. Η μεγάλη ευθεία με τον ήλιο να στοχεύει κατευθείαν στις κόρες των ματιών σου. Σαν να βρίσκεσαι σε όνειρο συνεχίζεις να βαδίζεις με πιο γοργό ρυθμό, ώστε να φτάσεις στον προορισμό σου. Ευτυχώς, ξέρεις ότι σύντομα θα ανακουφιστείς, καθώς κάνει την εμφάνισή του το τεράστιο δέντρο που έρχεται πάντα να διακόψει οριστικά την πορεία του εκτυφλωτικού φωτός. Ή σχεδόν οριστικά, καθώς λίγο πριν στρίψεις δεξιά στο τέλος αυτού του δρόμου, τυφλώνεσαι και πάλι για λίγο. Τουλάχιστον αυτή η στιγμιαία τύφλωση σηματοδοτεί και το τέλος σχεδόν της διαδρομής σου.
Πριν διαβείς το κατώφλι του κτηρίου, πάντα η ίδια μυρωδιά από φρεσκοψημένα κουλουράκια ταξιδεύει στη ρινική σου κοιλότητα και γεννάται κατ' επανάληψη η ίδια απορία: "Άραγε τα κουλουράκια περιέχουν κανέλα ή γαρύφαλλο ή και τα δύο;" Σκουπίζεις τους ελαφρώς βρεγμένους πάτους των παπουτσιών σου, στο χαρακτηριστικό πορτοκαλί χαλάκι και γνωρίζεις πλεόν με βεβαιότητα, ότι το πρωινό σου ταξίδι έχει τελειώσει για μία ακόμα φορά.
Τελικά οι δρόμοι στην πόλη μου είναι τέσσερις και όχι πέντε. Ή μπορεί να είναι και πέντε. Έχω ξεχάσει νομίζω. Ή ίσως τους μπερδεύω με τους δρόμους του γυρισμού προς το σπίτι. Γιατί πάντα στον γυρισμό διανύω μεγαλύτερη διαδρομή. Ίσως επειδή ο γυρισμός πάντα φαντάζει πιο σύντομος, άρα στο μυαλό μου κάπως πρέπει να ισοφαρίσει ο χρόνος του ερχομού με τον χρόνο του γυρισμού. Μάλλον αυτή είναι η πόλη μου, λοιπόν. Ήταν καλύτερα, μιας και δε μένω πια εκεί.
Comments